Από το ξεκίνημα της καριέρας του, από τον πρώτο κιόλας δίσκο που έκανε, ο σαξοφωνίστας Andrew Rathbun ηχογραφεί σχεδόν αποκλειστικά δικές του συνθέσεις και συνεργάζεται με πολύ γνωστά ονόματα της νεοϋορκέζικης σκηνής.

Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Τορόντο, σπούδασε στο New England Conservatory και από το 1997 εγκαταστάθηκε στη Νέα Υόρκη. Δυόμιση δεκαετίας αργότερα και με είκοσι περίπου άλμπουμ στο ενεργητικό του, έχει φιλοξενήσει στις ηχογραφήσεις του μουσικούς όπως ο Kenny Wheeler, o Ran Blake, o Bill Stewart, η Luciana Souza, ο Frank Carlberg και πολλοί ακόμη. Αν και συνθέτει με βάση το post bop, έχει επιρροές και από την κλασική μουσική (έχει ηχογραφήσει έργα του Debussy και του Ravel), αλλά και από τη λογοτεχνία, τις άλλες τέχνες, την πολιτική.

Στη νέα του δουλειά “The speed of time” (SteepleChase) εμφανίζεται με ένα κουαρτέτο που συμπληρώνουν ο Gary Versace (πιάνο), ο John Hebert (μπάσο) και ο Tom Rainey (ντραμς). Όπως φαίνεται και από τον τίτλο, αυτή τη φορά επίκεντρο των συνθέσεών του είναι το πώς βιώνει το πέρασμα του χρόνου. «Πάντα με γοήτευε πώς μπορεί να αλλάξει η αίσθησή μου για τον χρόνο» λέει. «Μερικές φορές είναι σαν να σέρνεται αργά όπως ένα σαλιγκάρι, ενώ άλλες μοιάζει να ξεχύνεται με ορμή». Μια αίσθηση που ήρθε να επιτείνει η περίοδος της πανδημίας. Η γραφή του Rathbun είναι σύνθετη, με εγκεφαλικές μελωδίες, ποιητική προσέγγιση, πολύ έντονα λυρικά στοιχεία, αλλά και -λόγω του concept του άλμπουμ- μεγάλη έμφαση στη ρυθμική κίνηση. Κομμάτι με το κομμάτι κάθε μέλος του γκρουπ βρίσκεται σε θέση να κάνει ξεχωριστά πράγματα. Στο ομότιτλο κομμάτι αυτή η διπλή αντίληψη του πώς κυλά ο χρόνος δίνεται με μια ιδιόμορφη κίνηση, με δύο παράλληλα μετρήματα. Κάτι ανάλογο δίνει και το “Velocity Unknown” με το σοπράνο σαξόφωνο να ανεβάζει ένταση και να επιταχύνει διαρκώς πάνω σε ένα αργό, υπνωτικό τέμπο. Αργό και εξαιρετικά λυρικό και το “Wandering”, γραμμένο με το μυαλό στον Wayne Shorter, περιλαμβάνει ένα εκτενές και πολύ εκφραστικό σόλο από το κοντραμπάσο του Hebert. Στο “Fast 5th”, ένα από τα γρήγορα κομμάτια του άλμπουμ, με λάτιν αίσθηση στο υπόβαθρο, το εντυπωσιακό σόλο του Versace είναι λυρικά φορτισμένο και ταυτόχρονα γεμάτο γωνίες και τάση να βγει προς τα έξω. Στο “Tooth and nail” είναι η σειρά του Rainey να παρασύρει με την εκρηκτικότητά του όλο το γκρουπ σε ένα δυνατό φινάλε.

https://andrewrathbun.com