Αναμενόμενα τα πρωτοσέλιδα σε όλο τον κόσμο για τον θάνατο του Prince, παρόλο που η παρουσία του τα τελευταία χρόνια δεν ήταν και το ίδιο έντονη όσο τις δεκατίες του ’80 και του ’90. Αμφιλεγόμενη και εγωκεντρική προσωπικότητα ο Prince Rogers Nelson είχε ένα τεράστιο σε όγκο και σε απήχηση έργο. Μεταξύ των θαυμαστών του και ο Miles Davis που είχε γράψει γι αυτόν στην αυτοβιογραφία του: “… η μουσική του έχει μια παντοδυναμία. Κι έπειτα παίζει και γαμώ, αλλά και τραγουδάει και συνθέτει το ίδιο καλά. Παίζει κιθάρα και πιάνο, και πολύ καλά μάλιστα. Αλλά αυτό που τον κάνει να ξεχωρίζει είναι εκείνη η εκκλησιαστική χροιά που πιάνω στη μουσική του κι εκείνος ο ήχος του αρμόνιου. Αυτό είναι χαρακτηριστικο της μαύρης μουσικής κι όχι της λευκής. Ο Πρινς είναι για τους γκέυ κάτι σαν εκκλησία. Είναι η μουσική των ανθρώπων που βγαίνουν μετά τις δέκα ή έντεκα το βράδυ. Κάνει μπάσιμο και δίνει το ρυθμό και μετά παίζει πάνω από αυτόν. Έχω την εντύπωση ότι όταν κάνει έρωτα ο Πρινς, ακούει ντραμς αντί για Ραβέλ. Άρα δεν είναι λευκός. Η μουσική του είναι καινούρια, αλλά ριζωμένη, αντανακλά αλλά και ξεπηδάει από το 1988, το ’89 και το ’90. Προσωπικά, πιστεύω ότι μπορεί να γίνει ο Ντιουκ Έλινγκτον της εποχής μας, αν συνεχίσει μ’ αυτό το ρυθμό” (μετάφραση Μαριλένα Μασσάρου).

Δεν είναι λίγοι οι μουσικοί της τζαζ που έχουν ηχογραφήσει ή έχουν ερμηνεύσει τραγούδια του. Ανάμεσά τους ο Bob Belden με το tribute άλμπουμ “When the Doves Cry” του 1994, ο τρομπετίστας Steven Bernstein, ο μπασίστας Ben Williams, ο τρομπετίστας Taylor Ho Bynum.

Ίσως όμως το πιο ξεχωριστό jazz tribute στον Prince είναι από τον βιρτουόζο αυστριακό πιανίστα David Helbock. Το “Purple” του 2012 ήταν ένα σόλο πιάνο άλμπουμ με 13 τραγούδια του Prince ερμηνευμένα με το ιδιαίτερο αυτοσχεδιαστικό στιλ του Helbock, που όταν παίζει δεν περιορίζεται στα 88 πλήκτρα, αλλά χρησιμοποιεί ολόκληρο το πιάνο: τα ξύλινα μέρη του που τα μετατρέπει σε κρουστά και τις χορδές πάνω στις οποίες συχνά τοποθετεί αντικείμενα. Το άλμπουμ αυτό το παρουσίασε και στην Ελλάδα τον Σεπτέμβριο του 2012, στο θέατρο Απόλλων της Σύρου, απ’ όπου το πρώτο από τα δύο παρακάτω βίντεο.