Ο θάνατος του Nat Hentoff, ενός από τους γνωστότερους και καλύτερους γραφιάδες της τζαζ, έγινε γνωστός από ένα μήνυμα του γιου του Nick στο twitter στις 7 Ιανουαρίου: “Με λύπη αναφέρω τον θάνατο του πατέρα μου απόψε σε ηλικία 91 ετών. Πέθανε περιτριγυρισμένος από την οικογένεια ακούγοντας Billie Holiday”.

Ο Hentoff γεννήθηκε το 1925 στη Βοστόνη και άρχισε να κάνει ραδιοφωνικές εκπομπές από τα μέσα της δεκαετίας του ’40. Το 1952 ξεκίνησε να γράφει για το Downbeat και από τότε έγινε συνεργάτης πολλών περιοδικών και εφημερίδων, όπως το The Jazz Review (του οποίου ήταν συνιδρυτής), της Village Voice (μια συνεργασία που κράτησε για 50 χρόνια), του JazzTimes, του Wall Street Journal, του New Yorker και πολλών ακόμη. Είναι συγγραφέας μερικών δεκάδων βιβλίων για θέματα που επεκτείνονται και πέρα από τη μουσική. Το 1960 για ένα σύντομο διάστημα δοκίμασε τις δυνάμεις του και ως παραγωγός για τη γνωστή δισκογραφική εταιρεία Candid. Τη δεκαετία του ’60 και του ’70 ανέπτυξε ακτιβιστική δράση, έγινε φίλος με τον Malcolm X και συμμετείχε σε διαμαρτυρίες για την ειρήνη, τον ρατσισμό και την ισότητα και τις τελευταίες δεκαετίες ως μέλος του Jazz Foundation of America πάλεψε για τη στήριξη των μουσικών προχωρημένης ηλικίας, αυτών που αντιμετώπιζαν προβλήματα υγείας και εκείνων που είχαν πληγεί από τον τυφώνα Κατρίνα.

Τα κείμενά του και ιδίως αυτά που έγραψε για τα εξώφυλλα πολλών ιστορικών ηχογραφήσεων, θα αποτελούν για πάντα σημείο αναφοράς για τους μουσικόφιλους και αναπόσπαστο κομμάτι των άλμπουμ που συνοδεύουν.

Με ένα γρήγορο ψάξιμο ανάμεσα στα αναρίθμητα liner notes που φέρουν την υπογραφή του απομονώνουμε δυο αποσπάσματα, το ένα από το “Point of Departure” του Andrew Hill, το άλλο από το “Mingus Mingus MingusMingus Mingus” του Charles Mingus, ενδεικτικά του ύφους και της βαρύτητας της πένας του.

“Όταν ακούω έναν μουσικό για πρώτη φορά δεν είμαι τόσο σίγουρος για την κρίση μου, όσο υποθέτω ότι οφείλει να είναι ένας κριτικός. Στην πραγματικότητα μερικές φορές μου παίρνει πολύ καιρό μέχρι να καταλάβω τι κάνει ένας μουσικός και να είμαι ξεκάθαρος σχετικά με την αντίδρασή μου. Όμως πολύ σπάνια δεν έχω εξ αρχής καμιά αμφιβολία. Το ταλέντο είναι τόσο ξεκάθαρο και συναρπαστικό ώστε κατά κάποιο τρόπο η κρίση έχει γίνει πριν ακόμη το αντιληφθώ. Αυτό συνέβη όταν άκουσα για πρώτη φορά το “Black Fire”, το πρώτο LP του Andrew Hill. Το δεύτερο άλμπουμ του “Judgement” αποκάλυψε πρόσθετες διαστάσεις και τώρα το “Point of Departure” παρέχει περισσότερες αποδείξεις για τη μοναδική δύναμη του συναισθήματος και της μουσικής του φαντασίας”.

«(Ο Mingus) είναι ένας από τους πιο ζωντανούς ανθρώπους που έχω γνωρίσει και αυτή ακριβώς η δέσμευσή του να ζει κι όχι απλά να υπάρχει, είναι που κάνει τη μουσική του να ειναι τόσο επίμονα προκλητική και γεμάτη ενέργεια. Όποτε κι αν έρθεις σε επαφή με τον Mingus -ως φίλος, ως συνεργάτης, ως ακροατής- καλείσαι να είσαι όσο το δυνατόν περισσότερο ο εαυτός σου. Αν μπορείς να βρεις τον εαυτό σου. Δεν εννοώ ότι παίζει συνειδητά έναν ρόλο ανάμεσα στον Σωκράτη και τον Φρόιντ. Η άποψή μου είναι ότι με το να είναι ο εαυτός του κάνει πολύ δύσκολο το να αναφερθείς σε αυτόν με τον συνήθη επιπόλαιο τρόπο που αναφερόμαστε στα περισσότερα από όσα ερχόμαστε σε επαφή. Και γι αυτό είναι αδύνατο να μείνεις αδιάφορος απέναντι στον Mingus. Είτε αντιδράς θετικά γι αυτόν και τη μουσική του, είτε αρνητικά, η αντίδραση αυτή είναι πάντοτε έντονη. Υπάρχουν πολύ λίγοι σαν κι αυτόν στην τζαζ, αλλά και οπουδήποτε αλλού».

Το 2013 γυρίστηκε από τον David L. Lewis ένα ντοκιμαντέρ για τη ζωή του Nat Hentoff με τον τίτλο “The Pleasures of Being Out of Step”, απ’ όπου και το παρακάω τρέιλερ.