
Review
Share this post:
O Onur Aymergen από την Άγκυρα ξεκίνησε να παίζει κλασική κιθάρα και σιγά σιγά οδηγήθηκε στην τζαζ, αφού πέρασε από το φλαμένκο, το ροκ και το φανκ. Πριν από 4 χρόνια ως μέλος του ρωσοτουρκικού γκρουπ NEVI ηχογράφησε για πρώτη φορά στη νορβηγική Losen Records και τώρα επανέρχεται στην ίδια εταιρεία με το πρώτο του προσωπικό άλμπουμ που λέγεται “Lunar”. Ένα άλμπουμ που έχει και ελληνικό ενδιαφέρον μιας και στο κουιντέτο του Aymergen συμμετέχει ο μπασίστας Απόστολος Σιδέρης, που ζει εδώ και χρόνια στην Κωνσταντινούπολη.
Η Τουρκία είναι μια χώρα με σπουδαίους τζαζ μουσικούς, όπως ο Okay Temiz, ο Aydin Esen, ο Timuçin Şahin και πολλοί ακόμη, που είτε περνούν μέσα στη μουσική τους στοιχεία της δικής τους παράδοσης, είτε κινούνται σε πιο «καθαρούς» τζαζ δρόμους. Ο Aymergen ανήκει στη δεύτερη κατηγορία.
Παίζει και συνθέτει (όλα τα κομμάτια του άλμπουμ είναι δικά του) με έναν τρόπο που δείχνει ότι έχει αφομοιώσει το λεξιλόγιο και την έκφραση της σύγχρονης τζαζ και αυτά είναι η βάση της δουλειάς του. Και ενώ εμφανίζεται ταυτόχρονα σε ρόλο ηγέτη, συνθέτη, αλλά και παραγωγού, ενδιαφέρεται πρωτίστως για τη δουλειά του συνόλου. Χωρίς να σημαίνει ότι δεν σολάρει αρκετά (το κάνει για παράδειγμα κατά βούληση στο “Hüseyni”) ή ότι αφήνει την κιθάρα στο περιθώριο (η εισαγωγή του “Lunar Part” ανήκει αποκλειστικά σε αυτήν), το άλμπουμ αναδεικνύει ισότιμα όλες τις φωνές. Αποκορύφωμα αυτής της «δημοκρατικότητας» είναι το έξοχο “Winter” που για δυόμιση λεπτά, μέχρι να δηλωθεί η βασική μελωδία, αναπτύσσεται σαν ομαδικός αυτοσχεδιασμός. Η τρομπέτα (Tolga Bilgin) και το πιάνο (Can Çankaya) βρίσκονται συνεχώς μαζί με την κιθάρα σε πρώτο πλάνο. Αλλά κι ο Σιδέρης κάνει καταπληκτική δουλειά, με ένα όμορφο σόλο στο “Spring” (όπου μουρμουρίζοντας ό,τι παίζει δείχνει πόσο απολαμβάνει αυτό που κάνει), με μια υποβλητική ανατολίτικη εισαγωγή στο “Hüseyni” και με πολύ δυνατό προωθητικό ρόλο σε όλο το άλμπουμ. Έναν ρόλο στον οποίο έχει άξιο συμπαραστάτη τον βετεράνο ντράμερ Turgut Alp Bekoğlu. Η φωνή της Ida Aymergen έρχεται να δώσει μια εξωτική χροιά στη μελωδία του “African ballad” στο κλείσιμο του κομματιού.
Συνολικά μια προσεγμένη δουλειά που κυλά απολαυστικά από την πρώτη ως την τελευταία νότα.