Χωρίς τις τεχνικές και την εκρηκτικότητα του Pat Metheny, το γκρουβ του John Scofield, τα υπερηχητικά του John McLaughlin και του Allan Holdsworth ή το δυνατό σουίνγκ των παλιών, ο Bill Frisell ξεχωρίζει για κάτι μοναδικό. Εκτός του ότι σαν όλους τους μεγάλους στιλίστες τον αναγνωρίζεις από τις πρώτες κιόλας νότες, όσο σύνθετο και προσωπικό κι αν είναι αυτό που παίζει το κάνει να φτάνει στα αυτιά μας λιτό και οικείο. Η καριέρα του έχει περάσει από διάφορες φάσεις (ECM, νεοϋορκέζικο downtown, συνεργασίες που εκτείνονται από την “ελεύθερη” σκηνή και με μουσικούς όπως ο John Zorn, o Julius Hemphill κι o Herb Robertson και φτάνουν ως το λάτιν και την ποπ). Αλλά από τα τέλη της δεκαετίας του ’90 και κυρίως από τότε που ηχογράφησε το “Nashville” (1997) κι αμέσως μετά εγκαταστάθηκε στο Σιάτλ, διαμόρφωσε αυτόν τον ήχο στον οποίο συνυπάρχουν η ύπαιθρος με τη μεγάλη πόλη και που μπορεί να ακούγεται παγκόσμιος, ενώ είναι τόσο χαρακτηριστικά βορειοαμερικάνικος.

Όλα αυτά ισχύουν και για την πιο πρόσφατη ηχογράφησή του “Music is” (Okeh records), ό,τι πιο όμορφο έχω ακούσει τον τελευταίο καιρό. Εντελώς μόνος με τις κιθάρες, τα πετάλια και το looper του -όπως κάνει αραιά και που απ’ το ξεκίνημα της καριέρας του- παρουσιάζει νέα κομμάτια αλλά και διασκευές σε παλιότερες συνθέσεις του. Γλυκές και υπνωτιστικές μελωδίες που διασχίζουν αργά τους ατέλειωτους αμερικάνικους αυτοκινητόδρομους, ή που ξαποσταίνουν δίπλα στη ζεστασιά της φωτιάς, φωτεινά χρώματα της παιδικότητας, άλλά και σποραδικές θωρυβώδεις εκλύσεις ενέργειας στήνουν ένα εθιστικό ambient. Σε κομψοτεχνήματα όπως το “Thankful” και το “Ron Carter” δεν μπορείς να βρεις ούτε μισή περιττή νότα. Ακόμη και τα πυροτεχνήματα του σύντομου και θορυβώδους “Think about it” μοιάζουν απόλυτα μελετημένα, ενώ στο θέμα του “The Pioneers” αφήνεται να υποβόσκει η μελωδία του “Blowing in the wind”. Δεν μπορώ να ξέρω αν και πόσο αυτοσχεδίασε μέσα στο στούντιο, όμως είτε παίζει εντελώς φυσικά, είτε πάνω στα στρώματα που δημιουργεί, ακούγεται να προετοίμασε και την ελάχιστη λεπτομέρεια προκειμένου να καταλήξει στο ζητούμενο του τίτλου που επέλεξε.