Θυμάμαι ότι είχα εντυπωσιαστεί όταν άκουσα για πρώτη φορά την Ingrid Laubrock στο “Forensic”, που είχε ηχογραφηθεί το 2003 για τη βρετανική εταιρεία F-Ire. Ήταν τότε που ζούσε στην Αγγλία και ήταν μέλος της κολεκτίβας που είχε το ίδιο όνομα (F-Ire). Δυο δεκαετίες αργότερα η Γερμανίδα σαξοφωνίστρια, που ζει από καιρό στη Νέα Υόρκη, έχει στο ενεργητικό της πάνω από είκοσι ακόμη δικά της άλμπουμ και συνεργασίες με μουσικούς όπως ο Kenny Wheeler, o Anthony Braxton, η Mary Halvorson, o Craig Taborn και η Kris Davis. Η συνεργασία με την τελευταία οδήγησε και στην κυκλοφορία του καινούριου άλμπουμ της Laubrock από την εταιρία της Davis Pyroclasic Records.

Την εποχή που συνέθετε τα κομμάτια του άλμπουμ η Laubrock είχε διαβάσει τα βιβλία της αρθρογράφου του New Yorker Elizabeth Kolbert (ο «Έκτος Αφανισμός» κυκλοφορεί και στα ελληνικά από το Μεταίχμιο). «Η Kolbert εξηγεί ότι πολύ λίγα πράγματα στον κόσμο έχουν μείνει πια ανέγγιχτα» λέει. «Τα σκεφτόμουν όλα αυτά και συνειδητοποίησα ότι το μόνο ήσυχο μέρος που μπορείς να βρεις είναι μέσα σου, αλλά ακόμη κι αυτό είναι αδύνατο τις περισσότερες φορές. Νιώθω σαν να βρισκόμαστε σε αναταραχή όλη την ώρα. Είμαστε εθισμένοι στη ροή των ειδήσεων και βρισκόμαστε συνεχώς online, στέλνοντας σήματα στον εγκέφαλό μας ότι πρέπει να είμαστε σε εγρήγορση και να ανησυχούμε ανά πάσα στιγμή, ενώ στην πραγματικότητα μας εξυπηρετεί το να μην είμαστε». Έτσι προέκυψε και ο τίτλος “The Last Quiet Place”, αν και έχει να κάνει περισσότερο με το πώς ένιωθε εκείνη όταν το συνέθετε, παρά με το περιεχόμενό του, μιας και το άκουσμα του άλμπουμ δεν προσφέρεται ιδιαίτερα για ηρεμία και διαλογισμό. Το σχήμα που επέλεξε η σαξοφωνίστρια είναι ένα σεξτέτο με μάλλον ασυνήθιστη δομή, που περιλαμβάνει σημαντικούς μουσικούς: Mazz Swift (βιολί), Tomeka Reid (τσέλο), Brandon Seabrook (κιθάρα) Michael Formanek (μπάσο) και Tom Rainey (ντραμς). Η χρήση των εγχόρδων δίπλα σε ένα «κλασικό» τζαζ σχήμα, της δίνει τη δυνατότητα δοκιμάζει την ελεύθερη αυτοσχεδιαστική της προσέγγιση με χρώματα από τη μουσική δωματίου. Σε κομμάτια όπως το “Afterglow” και το “The Last Quiet Place” τα μέρη των εγχόρδων θα λέγαμε ότι αντιπροσωπεύουν αυτή την ανάγκη για ομορφιά, ενδοσκόπηση και γαλήνη, που διαταράσσεται και κατακερματίζεται από τον πραγματικό κόσμο μέσα από τους αυτοσχεδιασμούς, τις ρυθμικές εναλλαγές, την αύξηση της έντασης, το φλερτάρισμα με την κακοφωνία.  Καταλυτική είναι η παρουσία του Seabrook, που με τον ηλεκτρισμό και τις παραμορφώσεις της κιθάρας του στρέφει τον ήχο και προς μια ροκ αισθητική. Με δυο λόγια έχουμε να κάνουμε με μια σημαντική κυκλοφορία αυτής της χρονιάς για τη δημιουργική σκηνή.

http://ingridlaubrock.com