Review
Share this post:
Σχεδόν πενήντα χρόνια καλύπτει η καριέρα του Σουηδού κοντραμπασίστα Bruno Råberg, τα περισσότερα των οποίων στην Αμερική, μιας και εγκαταστάθηκε εκεί από τις αρχές της δεκαετίας του ’80. Όλο αυτό το διάστημα έχει κυκλοφορήσει αρκετές δικές του ηχογραφήσεις και ακόμη περισσότερες σαν sideman, έχοντας συνεργασίες με πολύ γνωστούς μουσικούς (Sam Rivers, Donny McCaslin, Bob Mintzer, Terri Lyne Carrington, Billy Hart και πολλούς ακόμη). Εξίσου σημαντική είναι και η ακαδημαϊκή του προσφορά, μιας και διδάσκει σταθερά στο Berklee από το 1986.
Η καινούρια του δουλειά “Look inside” (OrbisMusic) είναι η πρώτη του σόλο κοντραμπάσο ηχογράφηση. Ήταν μια πρόκληση να κοιτάξει βαθιά μέσα του, όπως λέει και ο τίτλος της. «Αναρωτιόμουν για ποιον παίζω, πώς θα αντιληφθεί αυτό που κάνω ο ακροατής, θα ακούσει ό,τι ακούω κι εγώ;», γράφει στο σημείωμά του στο ένθετο του CD. Απολαμβάνοντας τη διαδικασία της ηχογράφησης αισθάνθηκε ότι έπρεπε να αποφύγει το φορτωμένο παίξιμο και να επικεντρωθεί στην ουσία των κομματιών, έτσι ώστε το αποτέλεσμα να μην καταλήξει να απευθύνεται μόνο στους μπασίστες που θα θαύμαζαν ή και θα ζήλευαν τη δεξιοτεχνία του. Κάτι που το καταφέρνει περίφημα εκμεταλλευόμενος τη μεγάλη του εμπειρία, αλλά και το ταλέντο του στη σύνθεση και στο να δίνει ειδικό βάρος στη μελωδία.
Έτσι οι περισσότερες εκτελέσεις του -το υλικό του άλμπουμ περιλαμβάνει εννιά πρωτότυπες συνθέσεις και τρία standard- περιορίζονται σε μικρές διάρκειες με μόλις δύο να ξεπερνούν το πεντάλεπτο. Εξερευνώντας διάφορους χώρους και διαθέσεις, άλλα κομμάτια ακούγονται να δημιουργούνται εντελώς επί τόπου κι άλλα αναπτύσσονται πάνω σε γραμμένα μέρη. Στα πρώτα ανήκουν το ατμοσφαιρικό “A space in between”, που οι μακρόσυρτες νότες του είναι εξολοκλήρου παιγμένες με δοξάρι και το “Gyrating shperes”, ένα κομμάτι που στήνεται προσεγγίζοντας το κοντραμπάσο και σαν κρουστό, και με τις συχνότητες να μεταφέρονται συνεχώς από τις χαμηλές προς τις υψηλές ενώ το παίξιμο κάποιες στιγμές εκτοξεύεται σε μεγάλες ταχύτητες.
Από τα κομμάτια που πατούν σε προετοιμασμένα θέματα το “Kansala” ξεκινά από ένα αφρικάνικο σκηνικό για να μετασχηματιστεί σιγά σιγά στη γνώριμη και συναρπαστική μελωδία του “Nardis”, ενώ το “My man’s gone now”, μια ακόμη επιλογή από το ρεπερτόριο του Bill Evans, μένει κυρίως στα χαμηλά ρετζίστρα του κοντραμπάσου πιάνοντας τη βαριά ατμόσφαιρα της σύνθεσης.
