Ποια είναι τα σύνορα που διασχίζει ο Alex Goodman με το καινούριο του άλμπουμ “Border Crossing” (OA2Records); Αφενός τα σύνορα μεταξύ του Τορόντο όπου γεννήθηκε και ξεκίνησε τη μουσική του πορεία, και της Νέας Υόρκης όπου εγκαταστάθηκε από το 2013 για να συνεχίσει την καριέρα του και αφετέρου εκείνα ανάμεσα στις μουσικές που γεφυρώνει με τη δουλειά του. Όντας κατά βάση ένας τζαζ κιθαρίστας που κινείται με άνεση ανάμεσα στο bop λεξιλόγιο και τις μοντέρνες τεχνικές, συνηθίζει να αντλεί στοιχεία και έμπνευση από τη λατινοαμερικάνικη και την κλασική μουσική.

Η επιλογή των οργάνων στο “Border Crossing” δείχνει ότι επιδιώκει έναν έντεχνο και λεπτομερώς επεξεργασμένο ήχο. Με την ηλεκτρική και την ακουστική του κιθάρα να περιβάλλεται από τη φωνή της Felicity Williams, τον Michael Davidson στο βιμπράφωνο, τον Andrew Downing μεταξύ τσέλου και κοντραμπάσου, τον περκασιονίστα Rogerio Boccato, αλλά και τον ντράμερ Fabio Ragnelli σε τρία από τα επτά κομμάτια, ο Goodman στήνει μια εκλεπτυσμένη ατμόσφαιρα που συχνά κλίνει προς την αποκαλούμενη chamber jazz. Η κιθάρα είναι αυτή που στο ξεκίνημα δίνει το στίγμα κάθε κομματιού, μέχρι την είσοδο των φωνητικών της Williams -ως επί το πλείστον χωρίς στίχους- που δηλώνει τη βασική μελωδία δημιουργώντας μια ευαίσθητη και εύθραυστη ατμόσφαιρα και συνήθως μοιράζεται με τον Goodman τη μερίδα του λέοντος στους αυτοσχεδιασμούς. Σημαντική η συμβολή του Davidson και του Downing και στο σολάρισμα, αλλά κυρίως στο υπόβαθρο στο οποίο προσθέτουν πλήθος ηχοχρωμάτων, με τον δεύτερο να δίνει μια “κλασικίζουσα” κατεύθυνση στον ήχο όποτε παίζει τσέλο. Η κατεύθυνση αυτή υπογραμμίζεται στις δύο διασκευές: το “Pure Imagination” των Bricusse/Newley και το ‘Eine Kleine Gigue” του Μότσαρτ.

http://www.alexgoodmanmusic.com

Ο 32χρονος Trevor Giancola έχει συνεργαστεί με πολλά γνωστά ονόματα της πατρίδας του (Mike Murley, Kelly Jefferson, John McLeod), αλλά και της αμερικάνικης σκηνής (Seamus Blake, Dave Douglas, John Abercrombie, Donny McCaslin). Αντίθετα με τον Goodman στην πρώτη προσωπική του εμφάνιση “Fundamental” έχει έναν καθαρά straight jazz προσανατολισμό. Ο ίδιος ο τίτλος του άλμπουμ δείχνει ότι ο Giancola δίνει έμφαση στα βασικά. Το γκρουπ του είναι ένα κλασικό τρίο που συμπληρώνεται από τον βετεράνο κοντραμπασίστα Neil Swainson και τον νεαρό ντράμερ Adam Arruda, ενώ η πλειοψηφία του ρεπερτορίου του είναι στάνταρντ. Μερικά από αυτά πασίγνωστα, αλλά ανάμεσά τους και δυο λιγότερο γνωστά κομμάτια του Elmo Hope (“La Berthe” και “DeDah”), επιλογή αρκετά ασυνήθιστη για κιθαρίστα. Δίπλα τους εντάσσει θαυμάσια και τρεις δικές του συνθέσεις. Αν και προτεραιότητα είναι το δυνατό σουινγκάρισμα, δεν λείπουν οι λυρικές και ευαίσθητες στιγμές, ιδίως σε δύο πρωτότυπα κομμάτια, εκείνο με τον τίτλο του CD και το “I See the Moon”. Ο Giancola όπως είναι φυσικό έχει τον πρώτο λόγο με ένα καθαρό και γλυκό ήχο με μελωδίες που βγαίνουν αβίαστα και ένταση που δημιουργείτα χωρίς υψηλούς τόνους, λεγκάτα και παραμορφώσεις. Swainson και Arruda δεν περιορίζονται καθόλου σε συνοδευτικό ρόλο και σχεδόν σε κάθε κομμάτι δείχνουν την αυτοσχεδιαστική τους ευχέρεια.

www.trevorgiancola.com