Η πορεία του ντράμερ Phil Haynes στη δημιουργική τζαζ σκηνή ξεπερνά σε διάρκεια τις τέσσερις δεκαετίες. Μέσα σε αυτό το διάστημα έπαιξε με τον Anthony Braxton, τον Dave Liebman, τον Herb Robertson και αμέτρητους άλλους. Αλλά στο ξεκίνημα της τρέχουσας δεκαετίας η σπουδαία αυτή καριέρα φαινόταν να οδηγείται προς το τέλος. Τα lockdown και τα προβλήματα υγείας που επηρέαζαν τις αρθρώσεις των χεριών του τον είχαν οδηγήσει σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση. Τελικά όμως η απομόνωση λειτούργησε θετικά για τον Haynes, μιας και αξιοποίησε τον απροσδόκητα πολύ ελεύθερο χρόνο που είχε στη διάθεσή του. Από τη μια άκουσε και έβαλε σε τάξη ακυκλοφόρητο υλικό που είχε μαζέψει όλα αυτά τα χρόνια και από την άλλη έκανε σχέδια για επόμενες συνεργασίες. Έτσι, ξεκινώντας από φέτος προγραμμάτισε να κυκλοφορήσει σταδιακά υλικό που γεμίζει αρκετά CD.

Πρώτο από αυτά είναι το “No Fast Food III” (Corner Store Jazz), η τρίτη ηχογράφηση με τους Coda(s), το τριμελές σχήμα που εκτός από τον ίδιο περιλαμβάνει τον David Liebman στο σαξόφωνο και τον Drew Gress στο κοντραμπάσο.

Ένα από τα σημαντικότερα μαθήματα για εκείνον, όπως γράφει ο ντράμερ στο σημείωμά του στο εξώφυλλο του διπλού CD, ήταν όταν ο Lee Konitz τον ρώτησε «μπορείς να ακούσεις όλα όσα παίζεις;», προτρέποντάς τον να μη φορτώνει το παίξιμό του. Έχοντας αυτή τη φράση σαν μότο, προσπάθησε από τότε να έχει πάντα επίγνωση του τι συνεισφέρει στη μουσική κάθε τι που παίζει. Είναι κάτι που το προβάλλει καθαρά σε όλα τα κομμάτια του άλμπουμ. Η έκφραση είναι ελεύθερη αλλά και παράλληλα λιτή, τείνοντας συνεχώς προς την πνευματικότητα, την ψυχική ανάταση, κάποιες φορές την τελετουργία. Ακόμη και στα σόλο ντραμς κομμάτια ο Haynes περιορίζεται στα «απαραίτητα» και στοχεύει στο συναίσθημα χωρίς πυροτεχνήματα και εκρήξεις.

Αυτό δεν σημαίνει ότι το τρίο αρκείται σε χαμηλούς τόνους. Στο “Jour” και το “Jour now” για παράδειγμα η ένταση πηγαίνει κατευθείαν στο κόκκινο. Και δεν θέλει πολύ για να οδηγηθεί προς τα εκεί, όταν ο ντράμερ έχει δίπλα του έναν ολοκληρωμένο μπασίστα και έναν από τους σπουδαιότερους σαξοφωνίστες τα τελευταία πενήντα χρόνια. Κάπου κάπου η τριάδα παίρνει και πιο παραδοσιακή κατεύθυνση. Όπως στο “Things Lee” που ακούγεται να πατάει στη φόρμα του “All the things you are”, αλλά και στα “To swing or not I” και “II”. Όχι όμως για πολύ. Στα δύο αυτά κομμάτια καταπιάνεται με ένα απλό swing θέμα και σχεδόν αμέσως το αποδομεί, αλλάζει τέμπο, αναιρεί την αρμονική του δομή, το πηγαίνει στα άκρα, για να το ανασυνθέσει και να επανέλθει στην τάξη. Το αδιάκοπο παιχνίδισμα ανάμεσα στην ελευθερία και τα προετοιμασμένα μέρη και η διαρκής παρουσία του spiritual στοιχείου είναι που δίνουν ιδιαίτερη ομορφιά στο “No Fast Food III”.

www.philhaynes.com