
Jorge Luis Borges
Blog
Share this post:
March 20, 2022
Εγώ, ένας άλλος
Με τον καιρό όλο και πιο συχνά επιστρέφω σ’ αυτά που διάβαζα παλιά. Για την ίδια τη χαρά της ανάγνωσης, αλλά και για να θυμηθώ μέσω της αντανάκλασης αυτού που ήμουν, να δω πώς μοιάζει σήμερα ό,τι τότε προκαλούσε ενθουσιασμό.
Μέσα σε λίγες σελίδες στο διήγημα «Ο άλλος» (εκδόσεις Νεφέλη, μετ. Σπύρου Τσακνιά), ο Χόρχε Λούις Μπόρχες κοιτάζει πίσω και ταυτόχρονα στο μέλλον το πρόσωπό του στον καθρέφτη.
Καθισμένος σε ένα παγκάκι στο Κέμπριτζ της Μασαχουσέτης το 1969, ο εβδομηντάχρονος συγγραφέας σχεδόν τυφλός πια, έχει απέναντί του τον εικοσάχρονο εαυτό του, που την ίδια στιγμή βρίσκεται σε ένα ίδιο παγκάκι στη Γενεύη. Λίγες κουβέντες αρκούν για να διαπιστώσει ότι ο μισός αιώνας που τους χωρίζει κάνει δύσκολη τη συζήτηση και πως δεν είναι σε θέση να καταλάβουν ο ένας τον άλλο, αφού «ο καθένας από μας ήταν ένα γελοιογραφικό αντίγραφο του άλλου».
«Αν αυτό το πρωινό κι αυτή η συνάντηση είναι όνειρα, ο καθένας μας πρέπει να πιστεύει πως αυτός είναι που ονειρεύεται. Ίσως σταματήσαμε να ονειρευόμαστε, ίσως όχι. Στο μεταξύ, το εξόφθαλμο καθήκον μας είναι να παραδεχτούμε το όνειρο όπως παραδεχόμαστε τον κόσμο και το ότι γεννιόμαστε και βλέπουμε κι ανασαίνουμε».