Ηλεκτρικός μπασίστας με μεγάλη προϋπηρεσία ο σαρανταεξάχρονος Rich Brown από το Τορόντο, συνεργάζεται με γνωστά και σημαντικά ονόματα όπως ο Rudresh Mahanthappa, o Steve Coleman και ο Donny McCaslin και το “Abeng” είναι το τρίτο προσωπικό του άλμπουμ. Όπως μας πληροφορεί στο σημείωμά του στο CD o τίτλος του άλμπουμ (το abeng ήταν ένα πνευστό φτιαγμένο από κέρατο αγελάδας που χρησιμοποιούσαν οι Maroon, οι σκλάβοι της Τζαμάικα που είχαν δραπετεύσει, για να επικοινωνούν μεταξύ τους) είναι ένα μήνυμα δύναμης και ενότητας απέναντι στα ρατσιστικά περιστατικά που εξακολουθούν να βιώνουν στις μέρες μας οι μαύροι. Ένα μήνυμα που περνάει κατά βάση μέσα από το artwork του εξωφύλλου.

Οι συνθέσεις (όλες δικές του) ισορροπούν ανάμεσα στο fusion απ’ όπου προέρχονται οι πρώιμες επιρροές του και τον σύγχρονο αυτοσχεδιαζόμενο ήχο της Νέας Υόρκης στον οποίο έχει εντρυφήσει με τις πρόσφατες συνεργασίες του. Στην πρώτη κατηγορία ανήκουν κυρίως το “Window Seat” με το ηλεκτρικό πέπλο που δημιουργούν το σταθερό μπιτ του Larnell Lewis και τα fender rhodes του Robi Botos κρατώντας συνεχώς στην κορυφή το άλτο του Luis Deniz που αναπτύσσει το θέμα μαζί με το μπάσο, αλλά και το ρυθμικά αέρινο “Promessa” όπου αφού μπάσο και άλτο επεξεργαστούν με παρόμοιο τρόπο το θέμα, ο Brown έχει αρκετό χρόνο για να δείξει την επιδεξιότητά του στο σολάρισμα. Στον αντίποδα, με πολύ πιο δυναμικό τρόπο και έντονο ρυθμικό υπόβαθρο, στο “Mahishmatish” και το “The Etymology of Ouch” κυριαρχεί η γεμάτη γωνίες φρασεολογία του τενορίστα Kelly Jefferson και του τρομπετίστα Kevin Turcotte. Κάπου στο ενδιάμεσο κινείται το υπόλοιπο υλικό του άλμπουμ κρατώντας αμείωτο το ενδιαφέρον του ακροατή.