To organ trio, ένα από τα πιο δημοφιλή μικρά σχήματα της τζαζ, έχει τη μοναδικότητα ότι ενώ αποτελείται από τρία μέλη περιλαμβάνει δύο πολυφωνικά όργανα και ταυτόχρονα ένα πλήρες rhythm section. Κιθάρα και χάμοντ εναλλάσσονται σε μελωδικό και αυτοσχεδιαστικό ρόλο και όταν το ένα από τα δύο κρατά τις αρμονίες συμπληρώνει μαζί με τα ντραμς τη ρυθμική τριάδα, μιας και τον ρόλο του μπάσου τον κρατά σταθερά το αριστερό χέρι (ή τα πόδια με τα πετάλια) στο χάμοντ.
Όπως έχει πει ο Γιώργος Κοντραφούρης, όταν παίζει με organ trio επιλέγει είτε δικές του συνθέσεις είτε κομμάτια που δεν έχουν παιχτεί από άλλο τέτοιο σχήμα. Έτσι ώστε τα κομμάτια αυτά να παίρνουν μια νέα διάσταση. Αυτή φαίνεται να είναι η λογική και του Ιάκωβου Συμεωνίδη, ηγέτη του Jako Organ Trio που στην πρώτη του δουλειά έχει μαζί του τον Κοντραφούρη, και στα ντραμς τον Γιάννη Παπαδούλη. Στο άλμπουμ που έχει τον τίτλο “Safe Place” (QFTF), ο εγκατεστημένος στο Βερολίνο κιθαρίστας, μοίρασε το υλικό ανάμεσα σε δικά του κομμάτια και σε διασκευές, από τις οποίες μια μόνο είναι σε στάνταρντ, εκείνη του “Lover Man”. Με ωραίες ρυθμικές εναλλαγές και δυνατή μπλουζ αίσθηση η τριάδα προσθέτει πολύ γκρουβ στη γιορταστική ατμόσφαιρα του “Man from Tanganyika” του McCoy Tyner. Τα άλλα δύο «δάνεια» δεν προέρχονται από το τζαζ ρεπερτόριο. Οι πολύ καλές εκτελέσεις σε δυο γνωστά τραγούδια, το “Little Ghetto Boy” του Donny Hathaway και το “Freddie’s dead” του Curtis Mayfield -και τα δυο του 1972- δείχνουν μια προτίμηση του Συμεωνίδη όχι μόνο στη σόουλ εκείνης της εποχής, αλλά και πιθανότατα στις κοινωνικοπολιτικές θέσεις που αντιπροσωπεύουν. Από αυτήν την αισθητική μοιάζει να έχει προκύψει και το κομμάτι που έδωσε τον τίτλο του στο άλμπουμ, με μια όμορφη smooth μελωδία που θα μπορούσε να προέρχεται από ένα σόουλ τραγούδι εκείνης της εποχής.
Από τις υπόλοιπες συνθέσεις του κιθαρίστα, πολύ καλό το “The FlixBus Blues”, παιγμένο στην κλασική φόρμα του δωδεκάμετρου μπλουζ και ιδίως το δυναμικό “Lockdown”, που προφανώς γραμμένο σε περίοδο εγκλεισμού έχει μια έντονη διάθεση για ελευθερία στην οποία συντελεί και το ορμητικό φύσημα στο άλτο του Δημήτρη Τσάκα.
Ωραία παιξίματα, ταίριασμα ανάμεσα στους συμμετέχοντες και πάνω απ’ όλα δεμένος, ζεστός και μεστός ήχος όπου βρίσκει ό,τι μπορεί να ζητήσει κάποιος από ένα κινούμενο σε straight ahead έδαφος organ trio.