Όποιος έχει παρακολουθήσει έστω και λίγο τους Mostly Other People Do the Killing (MOPDtK) θα ξέρει ότι κινητήριος μοχλός του γκρουπ, ενός από τα καλύτερα από τα τέλη της προηγούμενης δεκαετίας και μετά, είναι ο μπασίστας Moppa Elliott. Σταθερά γνωρίσματα της δουλειάς του είναι αφενός η εμμονή με την τζαζ του '50 και του '60, την οποία προσεγγίζει τις περισσότερες φορές μέσα από μια εντελώς ελεύθερη οπτική και αφετέρου οι διαρκείς συμβολισμοί και αναφορές, συνήθως με αρκετό χιούμορ, που βρίσκονται όπου και να κοιτάξεις: στα εξώφυλλα των CD, τους τίτλους των κομματιών, τα κείμενα που συνοδεύουν τους δίσκους.
Όλοι οι MOPDtK έχουν παράλληλη προσωπική πορεία, και η καινούρια δουλειά του Elliott, μετά το σόλο κοντραμπάσο “Still, Up in the Air” του 2016, έχει τον τίτλο “Jazz Band/Rock Band/Dance Band” (Hot Cup Records). Όπως αφήνει να φανεί και ο τίτλος του το διπλό αυτό CD περιλαμβάνει τρεις διαφορετικές μπάντες που καθεμιά κινείται σε διαφορετικό πεδίο, με καθένα από τα 21 συνολικά κομμάτια (όλα πλην ενός συνθέσεις του Elliott) να παίρνει τον τίτλο του από μια πόλη της Πενσιλβάνια απ' όπου κατάγεται ο μπασίστας.
Η Jazz Band, που καλύπτει το πρώτο μέρος του άλμπουμ (“Advancing on a Wild Pitch”) είναι ένα κουιντέτο που συμπληρώνουν ο τρομπονίστας Sam Kulik, o βαρύτονο σαξοφωνίστας Charles Evans, ο πιανίστας Danny Fox και ο ντράμερ Christian Coleman, Αν και με σποραδικές παρεκτροπές κυρίως από τα δύο πνευστά που δείχνουν μια ροπή να βγαίνουν προς τα έξω, η μπάντα αυτή, με δυνατές μελωδίες και μια hard swinging ρυθμική τριάδα κρατιέται στο πλαίσιο της κλασικής τζαζ και ως προς το ύφος και ως προς τη δομή των κομματιών, ακολουθώντας τη συνήθη διαδοχή: θέμα, εναλλαγή των οργάνων στους αυτοσχεδιασμούς, επιστροφή στο θέμα.
Περνώντας με τη Rock Band στο δεύτερο μέρος (“Unspeakable Garbage”), τα πράγματα εκτραχύνονται με αιχμή το τενόρο του Jon Irabagon που σαρώνει τα πάντα σαν οδοστρωτήρας, ενώ η υπόλοιπη μπάντα (Nick Millevoi ηλεκτρική κιθάρα, Ron Stabinski πλήκτρα, Dan Monaghan ντραμς και φυσικά στο μπάσο ο Elliott) κινείται με ασυγκράτητη ενέργεια μεταξύ garage, hard rock και stadium rock. Θέματα, μελωδίες και συνεχείς αναφορές περνούν με μεγάλη ταχύτητα, φτάνοντας ανάμεσα στον καταιγισμό από νότες του Irabagon στο “Rocks MD” να περαστεί στα γρήγορα το θέμα από το “Careless Whisper” του George Michael ή στο εκκωφαντικό κλείσιμο του “Bethlehem” να ακουστεί απροσδόκητα η εισαγωγή του “Baba O' Riley” των Who.
To “Acceleration due to Gravity” είναι το τρίτο και τελευταίο μέρος του άλμπουμ, με την εννεαμελή Dance Band, που και αυτή δεν έχει άλλο κοινό πλην του Elliott μέλος. Η λέξη dance εδώ πρέπει να μπει σε εισαγωγικά. Σε κάθε κομμάτι ακούγεται μεν ένας έντονα χορευτικός ρυθμός, κάθε φορά κι από άλλο είδος και χρονική περίοδο (από τη Νέα Ορλεάνη μέχρι το hip hop), αλλά ούτε σταθερό μελωδικό θέμα υπάρχει, ούτε ακολουθείται οποιαδήποτε καθιερωμένη δομή χορευτικής μουσικής, με τις ενορχηστρωτικές ιδέες να αλλάζουν διαρκώς και τους αυτοσχεδιασμούς να έχουν τα πάνω χέρι. Το “Geiger” για παράδειγμα, ιδίως τη στιγμή που σολάρει στην κιθάρα η Ava Mendoza, φέρνει έντονα στο μυαλό Zappa της εποχής του “Hot Rats”, ενώ το “Sparks” με τη σχεδόν απαράλλακτη απ' την αρχή ως το τέλος ρυθμική βάση, ολοένα και φορτώνει για να καταλήξει σε ένα πομπώδες κλείσιμο με ομαδικούς αυτοσχεδιασμούς.
Πληθωρική, ευχάριστη και γεμάτη φαντασία η τριπλή προσπάθεια του Moppa Elliott είναι ό,τι καλύτερο έχει φτάσει στα αυτιά μου μέχρι τώρα αυτή τη χρονιά.
Σχετικά στο JazzBuzz: Ehud Asherie, Moppa Elliott: μοναχικά, Mostly Other People Do the Killing, “Mauch Chunk”, Jon Irabagon, MOPDTK: Ξαναφτιάχνοντας το "Kind of Blue"