Από το 2015 που σχημάτισε το κουαρτέτο του (με Jason Palmer, Kim Cass και Ian Froman, στην τρομπέτα, το μπάσο και τα τύμπανα αντίστοιχα), ο σαξοφωνίστας Noah Preminger έκανε μια στροφή στις βαθιές ρίζες της αφρο-αμερικάνικης μουσικής εξερευνώντας τα Delta blues, με το “Dark Was the Night, Cold Was the Ground” (2015) και το “Pivot: Live at the 55 Bar” (2016) κι αμέσως μετά, με αφορμή το νέο πολιτικό σκηνικό στη χώρα του στο “Meditations on Freedom” (2017), διασκεύασε γνωστά τραγούδια διαμαρτυρίας.
Με το κουαρτέτο αυτό, με μόνη διαφορά ότι τη θέση του Froman πήρε ο Dan Weiss, ηχογράφησε το “Genuity” (Criss Cross), το ένα από τα τρία CD που κυκλοφόρησε μέσα σ' αυτή τη χρονιά. Αν και οι συνθέσεις εδώ είναι όλες του σαξοφωνίστα, ο ήχος είναι παρόμοιος, ιδίως σε κομμάτια όπως το "My Blues For You" και το "Acknowledgement", που μπορεί να μην τα λες blues αλλά αφήνουν να διακρίνεις καθαρά την πονεμένη κραυγή και την πνευματικότητά τους. Εκείνο όμως που κυριαρχεί είναι μια αίσθηση δομημένης ελευθερίας, στην οποία σαξόφωνο και τρομπέτα αλληλοσυμπληρώνονται στα θέματα και τις μελωδίες και διαδέχονται με δυναμισμό και ακατάσχετη ενέργεια ο ένας τον άλλο στην πλειοψηφία των αυτοσχεδιασμών.
Εντελώς διαφορετικό είναι το υλικό με το οποίο καταπιάνεται σε καθένα από τα δύο άλλα άλμπουμ, δείχνοντας ότι θέλει να προχωρά διαρκώς και σε κάτι άλλο. Το Dead Composers Club είναι ένα κουαρτέτο στο οποίο Preminger εμφανίζεται ως co-leader μαζί με τον ντράμερ Rob Garcia και συμπληρώνεται από τον κιθαρίστα Nate Radley, με μπασίστα και πάλι τον Kim Cass. Ο πρώτος συνθέτης που προσεγγίζει το “κλαμπ” είναι ο Σοπέν, ένας συνθέτης που βέβαια έχουν καταπιαστεί μαζί του πολλοί μουσικοί της τζαζ. Η ιδιαιτερότητα και ταυτόχρονα επιτυχία του “Chopin Project” (Connection Works Records) έγκειται στο ότι τα 10 νυκτερινά, πρελούδια και σπουδές που περιλαμβάνει έχουν διασκευαστεί αφενός για να προσαρμοστούν από την αρχική σόλο πιάνο μορφή τους, σε ένα σύνολο τεσσάρων οργάνων, μεταξύ των οποίων δεν είναι το πιάνο και αφετέρου για να τους δοθεί χώρος να επεκταθούν πολύ πέρα από το πρωτότυπο μέσω των αυτοσχεδιασμών. Τον ρόλο αυτόν αναλαμβάνουν φυσικά πρωτίστως το σαξόφωνο και η κιθάρα, που επεξεργάζονται τις μελωδίες δημιουργώντας συνεχώς κάτι νέο που κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον, αλλά και τα δύο ρυθμικά όργανα, που πολύ συχνά δεν διστάζουν να σπρώχνουν με απρόσμενη προωθητική δύναμη τη μουσική του ρομαντικού συνθέτη.
Τέλος στο “Whispers and Cries” (Red Piano Records) ο Preminger αυτή τη φορά σε ντούο με τον πιανίστα Frank Carlberg, εξερευνά μια σειρά από πασίγνωστα standards. Χωρίς τη ρυθμική βάση από μπάσο και ντραμς ο σαξοφωνίστας μαλακώνει τον ήχο του, κοιτάζει περισσότερο μέσα του και το παίξιμό του γίνεται εγκεφαλικό, η δε αρμονική δουλειά του Carlberg είναι περιπετειώδης και συχνά ανορθόδοξη. Ανάμεσα στις καλύτερες στιγμές το “Take the A train”, που χρειάζεται μια μακρά, γεμάτη γωνίες και παρεκτροπές εισαγωγή, μέχρι προς το μέσο του κομματιού να δηλωθεί ξεκάθαρα το θέμα και το “Reflections” του Monk που παίζεται σε ασυνήθιστα αργό τέμπο με αέρινες φράσεις από το σαξόφωνο, οι οποίες σιγά σιγά γίνονται όλο και πιο μακριές και φορτωμένες. Με ανάλογο τρόπο προσεγγίζονται και τα υπόλοιπα κομμάτια, με τους δύο μουσικούς να αναζητούν στο γνώριμο υλικό κρυμμένες πτυχές και άγνωστες δυναμικές, δικαιολογώντας και τον τίτλο του άλμπουμ.
Σχετικά στο JazzBuzz:
Noah Preminger, “Meditations on Freedom”